Telewizja

Proponuję dzisiaj rozmowę z Dominiką Wielowiejską, publicystką, dziennikarką Gazety Wyborczej. Źle znosi hejty, które często się na nią wylewają. Znana jest z wyważonych poglądów, merytorycznych dyskusji, dobrego przygotowania do każdego spotkania z politykiem. Od niedawna znana jest także z tego, że odmówiła prezesowi telewizji publicznej.

Uznałam, że to łapówka

Wróciłam na bloga komentarzem powyborczym, pozostanę więc w tym klimacie. Tym bardziej, że czasy politycznie nadeszły niezwykle ciekawe i pisać na pewno będzie o czym. W rękach Jarosława Kaczyńskiego jest wszystko. Nawet sam Antoni Macierewicz, co tu dużo mówić zakała naszego życia politycznego, wyhamuje jak prezes tego sobie zażyczy. Prezes jest politykiem wyższego wymiaru, udowodnił teraz, że również wyższej skuteczności, więc wydawałoby się, że gdy tylko będzie chciał spokoju, będziemy go mieli. Ale paradoksalnie, jeśli nawet chciałby prezes spokoju, zmuszony będzie powracać do wątków smoleńskich, mgły, pomnika, krzyży w kościele, par niemieszanych. Będzie musiał, bo to będzie zasłona dymna dla obietnic tak sowicie składanych przed wyborami. A wtedy zamiast spokoju będą emocje rozpalane żywym ogniem przez niespełnione ambicje, odwety, będą pyskówki.

Co więc zrobi prezes?

     Bracia Karnowscy oburzają się na cenzurę w Telewizji Polskiej. Innymi słowy, oburzają się Ci, którzy rządzili mediami publicznymi wcześniej na tych, co rządzą dzisiaj. Wszyscy się oburzają, choć każdy w inną stronę. Patrzę na to wszystko z pozycji własnych doświadczeń, zaśmiewam się z tego oburzenia, którego siłę gdyby zmierzyć to okazałaby się mniej trwała od czarnego lodu, który oblekł wczoraj nasze samochody. Trochę to trwało, ale zdrapaliśmy i pojechaliśmy. A ważniejszym zdrapywali osobiści kierowcy tak, że nawet ważniejsi lodu nie zauważyli.